Γεννήθηκε την ταραχώδη δεκαετία του ΄60 στο κέντρο της Αθήνας. Μεγάλωσε στο Χαϊδάρι. Στις γειτονιές του μόχθου, και με ανθρώπους που είχαν μια τεράστια αγκαλιά και σπίτια ανοιχτά. Πριν τελειώσει το σχολείο, εμφάνισε τα πρώτα σημάδια μιας σοβαρής ασθένειας στα μάτια του, γεγονός που τον οδήγησε να εργαστεί ως εργάτης στην οικοδομή και να συνεχίσει σε νυκτερινό σχολείο.
Οι εποχές ήταν δύσκολες, οι πολιτικές συζητήσεις έντονες και στράφηκε στην κομμουνιστική νεολαία. Οι δρόμοι αποκτούν ενδιαφέρον και ο ιδεολογικός αγώνας με χιλιάδες σημαντικούς ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, της τέχνης και του πολιτισμού ήταν συνεχής. Λόγω της πάθησης στα μάτια του, εγκατέλειψε την οικοδομή και έκανε τα πρώτα βήματά του ως εμποροϋπάλληλος. Το ιδιαίτερο ταλέντο και η «εκκεντρικότητα», με τα οποία είχε προικιστεί από τη ζωή, δεν άρεσαν στον μέχρι τότε κομματικό του φορέα, συνέπεια του οποίου ήταν η απομάκρυνσή του από την οργανωμένη πάλη.
Αυτόνομος πλέον, συμμετείχε σε μεγάλους μαζικούς φορείς, όπως η Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση και η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη, και γνώρισε μεγάλους δασκάλους. Ανάμεσά τους ήταν η Έλλη Αλεξίου, η οποία του δίδαξε ότι ο δρόμος για τον σοσιαλισμό δεν είναι μονόδρομος, και ο Γιάννης Τσαρούχης, ο οποίος του έμαθε ότι το απλό είναι και το αρχοντικό.
Το 1995 συνταξιοδοτήθηκε με οπτική αναπηρία 95%, και λίγα χρόνια αργότερα εντάχθηκε στο Αναπηρικό Κίνημα. Τα προβλήματα είναι υπαρκτά και ο αγώνας δίκαιος.
Ταυτόχρονα δεν εγκατέλειψε τον αθλητισμό και έγινε μέλος της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας, και της Ελληνικής Ομοσπονδίας Μπριτζ.
Το διάστημα 2007-2012 διατελεί αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Τυφλών Αθλητών (ΠΕΤΑ).
Τον Μάϊο του 2019, εντάσσεται στη Ριζοσπαστική Αριστερά-Προοδευτική Συμμαχία, και ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη αναζωπυρώνεται, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους.
